Kochani! Bardzo dziękuję za ogrom życzeń urodzinowych, które od pierwszych minut dzisiejszego dnia zalewają czeluście moich internetów-co cieszy mnie ogromnie 🙂 Co z tego, że FB Wam przypomniał? Sam niestety nie mam głowy do dat. Ważne, że Wam się chciało napisać tych kilka miłych słów 😀 !

W związku z bardzo dużą ilością osób, które pamiętają dziś o mnie wpadłem na pewien pomysł. Spontanicznie, żałuję trochę, że nie wczoraj i, że nie wystartowałem z tym od rana ale co tam! Warto próbować 🙂

Jeśli chcielibyście sprawić mi mały prezent bardzo Was proszę o wsparcie akcji w której zbieramy na naprawę serduszka małego Jerzyka. Chłopca w wieku mojego młodszego syna. Na operację, która zapewni Jerzykowi życie. Czasu jest mało. Bez niej nie ma szans.

Zbiórka przeprowadzana jest za pomocą sprawdzonej platformy SiePomaga.pl. Wpłaty możecie dokonać w bardzo prosty sposób wystarczy kliknąć TU  i wybrać jedną z wielu możliwych dróg wsparcia zbiórki. Wystarczy 15 sekund i Wasz prezent leci na konto Jerzyka 🙂 Czym nas więcej tym większe szanse dlatego podaj dalej!

KLKNIJ TU I POZNAJ SZCZEGÓŁY AKCJI „SERDUSZKO DLA JERZYKA”

Potrzeba jeszcze blisko 100 000 zł ale wierzę, że wspólnie damy radę! Każda złotówka przybliża nas do celu a wspólnie możemy wiele-udowodniliście to już wielokrotnie w ciągu kilku ostatnich lat istnienia tego bloga 🙂

kliknij i pomóż

Dokładny opis problemów zdrowotnych chłopca możecie przeczytać klikając na link wyżej. Dziękuję Wam za wsparcie i zainteresowanie akcją, wierzę, że i tym razem nie pozostaniecie obojętni. Przy najbliższej okazji obiecuję napić się również za Wasze zdrowie 🙂 !

Ślub Pauliny i Marcina w płockiej Katedrze. Na specjalne życzenie. W 5 odsłonach 🙂 CDN.

I chociaż są naprawdę trudne do fotografowania cieszę się ogromnie, że śluby w plenerze zyskują taką popularność w Polsce. Niedawno nie miałem żadnego w portfolio, ostatnio fotografowałem kolejny a na horyzoncie następne. Wczorajsze popołudnie w starym zabytkowym parku przy Pałacu w Łochowie. Pełna emocji ceremonia zaślubin Emilii i Krzysztofa. Przepiękna zieleń, cudne dekoracje kwiatowe w otoczeniu wytwornych pałacowych wnętrz. Raj dla oczu nie tylko fotografa ślubnego 😉

Jeśli nie chcecie przegapić kolejnych zdjęć na stronie koniecznie zostawcie mi swojego maila w formularzu pod spodem. Informacja o każdej nowym wpisie będzie w pierwszej kolejności w Waszej skrzynce pocztowej.

Chyba większości z nas upalna Grecja kojarzy się z niebieskimi bardzo charakterystycznymi kopułami dachów. I chociaż ilość przepięknych greckich wysp jest ogromna to jeśli gdzieś widzieliście tego typu fotografie to na 99% było to Santorini, najprawdopodobniej Oia lub Fira. Perła greckich Cyklad. Miejsce totalnie jedyne w swoim rodzaju i wyjątkowe (zobacz moją poprzednią sesję na wyspie).

Każdy kto rusza na sesję ślubną na Santoryn marzy najczęściej o „fotografii z dachem„. No bo jakżeby inaczej wrócić bez takiego klasyka w portfolio 😉 ?

I tu pojawia się problem. W zdecydowanej większości miejsc mi znanych wejście na tego typu przybytek nie jest do końca legalne. Może nie jest zabronione greckim kodeksem karnym (aczkolwiek nie wiem) ale zdecydowanie niemile widziane o czym zresztą informują tabliczki z zakazami. W sumie nie ma się co dziwić i łatwo można sobie wyobrazić co by się mogło stać gdyby tak przynajmniej co trzeci turysta chciał sobie zrobić „zdjęcie na dachu”. A ilość wiary w magicznej Oia w sezonie może przerazić. Nigdy nie zapomnę pierwszego zachodu słońca, który tam zobaczyłem i niewyobrażalnego tłumu który chciał go zobaczyć. Normalnie coś nierealnego 😉 I chociaż widziałem już tych zachód tam około 10-ludzi raczej nigdy nie było mniej 😉

Jeśli lecicie na Santorini żeby zrobić tam swoją wymarzoną sesję ślubną upewnijcie się, że osoba która ją będzie robiła wie dokładnie gdzie i w jaki sposób można to zrobić tak żeby było ok- żeby i wilk był syty i owca cała 😉

#teMomenty. Magdalena i Maciej, czerwiec 2016. Ciąg dalszy nastąpi.

Ciężko pracowałem na to żeby być tu gdzie jestem. Chociaż wcale nie uważam żebym był nie wiadomo gdzie 😉 . Zacząłem mniej więcej jakieś 12 lat temu kiedy wyjechałem do Londynu-wozić taczki z gliną cięższą ode mnie i myć gary z którymi zapieprzałem pod schodach restauracji w której pracowałem parter-piętro-bo windy nie było. To była niesamowita szkoła życia, której nie wstydzę się i uważam, że zawdzięczam wiele. Wydaje mi się, że przez całe moje życie nie nauczyłem się tyle co przez ten rok w Anglii. Być może zbiegło się to w czasie z wiekiem w jakim byłem ale mam wrażenie, że przez ten czas otworzyły mi się niesamowicie szeroko klapki na oczach. Dorosłem do dążenia do celu, tolerancji, cieszenia się życiem i wiary w marzenia, które da się spełniać nawet w kuchni pełnej szczurów. Po roku w Londynie były jeszcze 2 w Irlandii ale to była sielanka w porównaniu z fizyczną harówką w Londynie, chociaż można powiedzieć, że też pracowałem fizycznie.

Z Irlandii wyjechałem pomimo niesamowitej propozycji awansu. Przyjmując stanowisko, które mi proponowano prawdopodobnie tak jak mojego menadżera stać by mnie było na Porsche… Zwyciężyła chęć spełniania marzeń a przede wszystkim tęsknota za domem, za rodziną, przyjaciółmi. Za miejscem w którym czułem się, że jest moje pomimo wad i trudu dnia codziennego. I chociaż mija kolejny rok kiedy jestem w PL nie żałowałem nawet minuty.

Był 2004r. Zdążyłem skończyć szkołę i na farcie dostać bardzo dobrze płatną jak na polskie warunki pracę (dzięki Kowal!). Ciekawość świata i chęć zmierzenia się z samym sobą zwyciężyła. Wspólnie z najlepszym kumplem, (który zdecydował się na wyjazd w ostatniej chwili) wsiedliśmy do autobusu i niemal w ciemno ruszyliśmy na podbój wielkiego świata. Mieliśmy niewiele kasy i trochę papierosów (no może jakieś 10 razy tyle aniżeli można było mieć…) dzięki, którym mogliśmy jej mieć na miejscu trochę więcej. Miałem jedynie numer do osoby, która „prawdopodobnie” będzie nas mogła przenocować i dużo wiary, że się uda. Nie jestem pewien ale chyba go nawet nie sprawdziłem czy jest poprawny i czy działa. Na szczęście na miejscu okazał się działać.

Pamiętam jak dziś kiedy jakoś w środku nocy siedziałem na kanapie pijąc zimną Coronę i myślałem „jeszcze tu wrócę ale w innej roli…”. Już wtedy kochałem fotografować. Udało się!

I chociaż nie był to pierwszy raz kiedy wróciłem do Londynu na zdjęcia to był to pierwszy raz kiedy poleciałem ponieważ ktoś tego bardzo chciał. Był początek czerwca 2016r. Spełniło się moje marzenie. Kingo, Tomaszu-dziękuję!

Po więcej zdjęć z tej sesji zaproszę Was wszystkich niebawem na Sesja Ślubna Za Granicą gdzie jak sama chyba nazwa wskazuje będę publikował zagraniczne sesje ślubne 😉

PS Uwierz w siebie! I dąż do celu chociaż może nie być łatwo.